De allereerste bewoners van Weesp

Uit archeologische opgravingen blijkt dat het poldergebied buiten het eigenlijke Weesp al in de Midden-Ijzertijd (300 jaar v. Chr.) bewoond werd. Op de oeverwal van een watertje in het Aetsveld hebben boerderijen gestaan waar kippen, geiten, honden en varkens werden gehouden. Maar de vroege bewoners zijn ook vissers en jagers die profiteren van de vele vis in de omliggende riviertjes en de bevers, otters en edelherten die in het moerassige gebied leven. 

Naast de vondsten uit de Ijzertijd zijn in Museum Weesp ook vroege resten van het stedelijke leven te zien. Veel van deze opgravingen zijn in 1988 gedaan bij de sloop van het 15e eeuwse Mariaklooster in de Middenstraat, dat op instorten stond. Ze onthullen veel over het oorspronkelijke gebouw en het dagelijks leven in het klooster. Onder de fundering worden zelfs aardewerkscherven uit de twaalfde eeuw gevonden, het bewijs dat dit het oudste deel van de stad is.

Een van de topstukken van het museum komt zeer waarschijnlijk ook uit het Mariaklooster; in de 16e eeuw droegen de nonnen van het klooster hun bezittingen over aan de stad voor de armen. In de inboedel zat een bronzen aquamanile, een kan die in de middeleeuwen tijdens de kerkdienst gebruikt werd. In heel Europa zijn maar 300 aquamaniles bekend. Ze hebben de vorm van leeuwen, paarden of draken. Slechts drie kannen hebben de vorm van een ram, die van Museum Weesp is er een van.